Ick reist' up Ferien; ick wir
'n Jung von dütteihn Johr.
De Wagen hüll, die Kutscher säd:
"Süh so! Nu sünd wi dor!"
Wi güng'n rin. ---- Un Mudder set,
de Hän'n in ehren Schot,
sei kek mi an: "Ja, leiwe Jung,
Großmudder is nu dod."
Still güng ick ut de Dör herut.
Wo de oll Plumm'bom stünn,
dor heww ick an den'n Gäwel stahn,
mi wir so swer tau Sinn. ---
Sei wir all vierundsoebentig Johr,
ehr Hor wir gries und witt,
doch wenn dat Eiertrünneln kem
tau Ostern, güng sei mit.
Un Winterabends seten wi
in'n Schummern in de Stuw,
Großmudding mit de blage Schört
und mit ehr witte Huw.
Wi Kinner seten up de Hutsch,
den' Kopp in ehren Schot,
sei strakt uns liesen dörch dat Hor
un strakt uns sachten blot.
Geschichten wüßt sei tau vertell'n
as keiner in den' Urt! ----
Großmudder hadd'n gaudes Hart,
sei hadd'n gaudes Wurt. ----
Wi seten vör dat Abenlock
an't warme, helle Für;
un nahsten halt Großmudding uns
Bratappels ut dat Rühr.
Ick läd den'n Kopp an'n Plummenbom
un rohrt ut Hartengrund;
dat't wir so düster üm mi her,
dat't keiner weiten kunnt. ----
Ick hadd üm Großmudder nich rohrt
dor in de frömde Stadt,
as ick n a h H u s kem, wüßt ick irst,
wat ick verluren hadd.
© Walther Zander (veröffentlicht 1926)